Rozdarcie

Jestem rozerwany. Z jednej strony zachwyciło mnie wezwanie do rzeczy małych w homiliach Ojca Świętego, a z drugiej zastanawia brak mocnego, nie tylko w symbolach, ale także w słowach wsparcie dla walki o normalną rodzinę i życie ludzkie.

Takich słów w ustach Ojca Świętego nigdy za wiele. - Świętość jest zawsze związana z małymi gestami. „Kto wam poda kubek wody w imię moje, nie utraci swojej nagrody”, mówi Jezus (por. Mk 9,41). Tych małych gestów uczymy się w domu, w rodzinie; gubią się one pośród wszystkich innych rzeczy, jakie robimy, ale sprawiają, że zmianie ulega dzień powszedni. Są to ciche rzeczy dokonywane przez matki i babki, przez ojców i dziadków, przez dzieci. Są to małe oznaki czułości, miłości i współczucia. Jak ciepła kolacja, na jaką cieszymy się wieczorem, wczesny obiad czekający na kogoś, kto wstaje wcześnie, aby iść do pracy. Swojskie gesty. Jak błogosławieństwo zanim położymy się spać czy też uścisk, gdy wracamy po ciężkim dniu pracy. Miłość ukazuje się przez małe rzeczy, przez dbałość o małe codzienne znaki, które sprawiają, że czujemy się jak w domu – mówił papież. I to zachwyca.
Ale z drugiej strony wciąż mnie zastanawia, dlaczego nie było wsparcia dla tych katolików, którzy walczą o nierozerwalność małżeństwa czy o to, by nie nazywać nim czegoś, co nie jest i nie może nim być. Tak wiem były pewne odwołania, były pewne gesty, ale nie brzmiało to z mocą proroka, którym papież potrafi przecież być.
Tomasz P. Terlikowski

Franciszek: Pozostawmy świat z rodzinami

Za takie właśnie kazania kocham Franciszka. Za to jego ciepło i skoncentrowanie na tym, co codzienne, zwyczajne, normalne. I za to, że podczas wielkich spotkań mówi o zwyczajnych, przyziemnych rzeczach, które budują świętość. 

„To w domu uczymy się braterstwa, solidarności i aby nie być aroganckimi. To w domu uczymy się przyjmowania i dziękowania za życie będące błogosławieństwem oraz tego, że każdy potrzebuje innych, aby się rozwijać. To w domu doświadczamy przebaczenia i jesteśmy stale zapraszani do przebaczania, do tego, aby dać się przemieniać. To w domu nie ma miejsca na „maski”, jesteśmy tymi, kim jesteśmy i w taki czy inny sposób jesteśmy wezwani do szukania tego, co najlepsze u innych” – mówił papież podczas spotkania z rodzinami na Kubie.  
„Bez rodziny, bez ciepła ogniska domowego życie staje się puste, zaczyna brakować sieci, które podtrzymują nas w chwilach nieporozumień, karmią nas w codzienności i pobudzają do walki o pomyślność. Rodzina ratuje nas od dwóch obecnych zjawisk: podziałów i umasowienia. W obu przypadkach osoby zamieniają się w jednostki odizolowane, którymi łatwo manipulować i sterować. Społeczeństwa podzielone, rozerwane, rozdzielone lub w najwyższym stopniu umasowione są następstwem zerwania więzi rodzinnych, gdy traci się relacje, które tworzą nas jako osoby, które uczą nas bycia osobami. Zapomina się, jak się mówi "tato", "mamo", "dziadku", "babciu", a to są podstawowe relacje” – dodawał.

I wreszcie słowa, które – przynajmniej mnie – urzekły. „Wiele się dyskutuje o przyszłości, o tym, jaki świat chcemy pozostawić naszym dzieciom, jakiego społeczeństwa dla nich chcemy. Sądzę, że jedną z możliwych odpowiedzi da się znaleźć, spoglądając na was: pozostawmy świat z rodzinami. Oczywiście, nie ma rodziny doskonałej, nie ma małżonków doskonałych, rodziców doskonałych ani doskonałych dzieci, nie przeszkadza to jednak, aby były odpowiedzią na jutro. Bóg pobudza nas do miłości, a miłość zawsze angażuje się z osobami, które kocha. Dlatego troszczmy się o nasze rodziny, prawdziwe szkoły dnia jutrzejszego. Troszczmy się o swe rodziny, będące prawdziwymi przestrzeniami wolności. Troszczmy się o swe rodziny – prawdziwe ośrodki człowieczeństwa”.

 Amen! Amen! Niech tak będzie.

Diagnoza Franciszka: Pełzająca trzecia wojna światowa

- Świat potrzebuje pojednania w tej atmosferze pełzającej «trzeciej wojny światowej», w jakiej żyjemy – mówił podczas wizyty na Kubie Ojciec Święty Franciszek. I to jest diagnoza, którą trzeba podjąć.

Jeśli szukać diagnozy obecnej sytuacji geopolitycznej, to trudno nie podjąć tej, którą podczas wizyty na Kubie – sformułował Ojciec święty Franciszek. Papież mówił tam o „atmosferze pełzającej III wojny światowej”, którą przezwyciężyć można tylko pojednaniem. W słowach tych trzeba zaś doszukiwać się nie tyle prostego powtórzenia tezy amerykańskich neokonserwatystów, którzy wojnę z islamizmem nazywają „IV wojną światową”, ile głęboką diagnozę sytuacji, która obejmuje nie tylko wojnę na Bliskim Wschodzie, Państwo Islamskie, głębokie zmiany społeczne w Europie, ale także wojny w Ameryce Łacińskiej, Afryce i Azji.

Papież winę za nie wszystkie, i to wielokrotnie, składał na nieludzki system, u którego podstaw leży wyłącznie troska o pieniądze, a nie o człowieka. Odrzucając szacunek dla natury (i nie oznacza to tylko przyrody) porzucamy drogę ludzką, i skupiamy się na realizacji celów, z których cieszyć się może tylko zły duch. A jaka jest droga wyjścia? Ją także w tych słowach wskazał papież Franciszek. Jest nią charyzmat pojednania. Do pojednania zaś wzywała nas Matka Boża w La Salette. Nie mniej istotne dla zakończenia tej wojny jest jednak także podjęcie wezwania Matki Bożej Różańcowej z Fatimy. Ona wzywała nas do pokuty i różańca, a także kultu swego Najświętszego Serca. Innej drogi budowy pokoju nie ma. Bóg zaś i tak doprowadzi nas do swojego celu, tyle, że jeśli nie będziemy się modlić i pokutować zrobi to – pozwalając, by nasze czyny miały skutki – drogą cierpienia i wojny. I wiele wskazuje, że w ten okres właśnie wchodzimy.

Tomasz P. Terlikowski

Technologia nie wybawia od śmierci!

Zamrożenie głowy 23-letniei Kim Suozzi, która zmarła w 2012 roku na raka mózgu ma umożliwić jej technologiczne „życie wieczne”. Tak przynajmniej przekonują specjaliści z Alcor.

Nie, nie będę się z tego natrząsał. Ludzie uciekają w różne nadzieje, byle tylko nie pogodzić się z własną śmiertelnością i nie zwrócić do Jezusa, który jako jedynym może dać im życie wieczne. Trudno jednak nie zająć się historią, zaprezentowaną w dość łzawym stylu przez „New York Timesa”, bowiem jak w soczewce skupiają się w niej niemal wszystkie cechy naszej współczesności i jej stosunku do wiary. 23-letnia Kim umarła na raka mózgu, ale jej głowę zamrożono (za 80 tysięcy dolarów), bowiem eksperci od transhumanizmu przekonali ją, że kiedyś w przyszłości dane z jej mózgu będzie można przerzucić do komputera, który stanie się siedzibą jej świadomości. Jej nowym ciałem stanie się zaś robot obsługiwany przez komputer.

Absurdalne? Niestety tak. I to nie tylko z punktu widzenia teologii, ale także neurobiologii, co doskonale w znakomitym tekście „The Falsce Science ofCrionics” zamieszczonym na łamach „Technology Review” pokazał Michael Hendricks z  McGill University. Istotne są także pytania filozoficzne, które wzmiankuje w tekście neuronaukowiec, czyli fundamentalny problem, czy sama świadomość jest człowiekiem? Jakie znaczenie ma nasza cielesność dla naszej świadomości? I wreszcie czy można być tym samym człowiekiem bez ciała, i w dwóch zupełnie różnych wydaniach. Nasza intuicja jest tu absolutnie jednoznaczna, i co ciekawe zgodna z odkryciami neuronaukowców: cielesność ma znaczenie, a mózg nie jest i nie może być traktowany jako samodzielny podmiot, czy jako zadziwiająco pojemny dysk twardy z danymi świadomości. Niewiarygodnie (choć to akurat może się zmienić) brzmią również zapewnienia o tym, że w dającej się przewidzieć przyszłości uda się zbudować komputer, który pomieści na swoim twardym dysku dane z naszego mózgu. Szacowana jego zawartość to bowiem… 1.3 miliarda terabajtów, a wszystkie twarde dyski świata mają mniej więcej 2.6 miliarda terabajtów pamięci.

Wszystko to nie pozostawia wątpliwości, że bajania transhumanistów czy „ekspertów” od zamrażania, by zachować życie, można włożyć między bajki. Bajki te są jednak niezmiernie groźne, bowiem pozwalają ludziom uciekać od świadomości śmierci. Ta zaś, wbrew temu, co może się wydawać, ma znaczenie, bowiem ustawia życie moralne, uświadamia, że czas ma znaczenie, i że nic nie jest nieskończone, i wreszcie pozwala człowiekowi doświadczyć swojej ograniczoności. „Ludzka” technologiczna nieśmiertelność byłaby zresztą, co doskonale pokazał Michel Houellebecq śmiertelną nudą, z której każdy chciałby uciec, a nie wiecznym szczęściem. To ostatnie znaleźć można, i nie ma tego, co ukrywać, nie w technologii, nie w oszustwach, ale w… chrześcijaństwie, które oferuje nie tyle przerzucenie naszej tożsamości na komputer, czy jakieś wieczne uduchowienie, ale wieczność we własnym zmartwychwstałym ciele. Transhumanizm jest kolejną próbą odebrania ludziom tej nadziei i zastąpienia jej fałszem „wybawienia od śmierci przez technologię”. I właśnie dlatego jest tak bardzo niebezpieczny.

Tomasz P. Terlikowski